Adbentyurs nina Popoy En Bakekang
Ang Buhay Pagibig nina Popoy at Bakekang ~ Bago pa man sumikat sina popoy at basha..meron na kaming one more chance ng aking pinakamahal na popoy. :P Ang Lab Istori na ito ang pinakamaganda, pinakamasaya, pinakanapakakapanabik at pinaka importante dahil kami mismo ang naging bida at kami na rin ang gagawa ng istorya. Masayang pagbabasa. <3
Saturday, January 4, 2014
Ten Years. :)
Thursday, January 15, 2009
Limang Taon Mula Noon
Ang video na ito dapat nun January 4 ko pa na-upload. Since umiral ang katamaran ni bakekang. Inabot na naman ng ilang araw bago ako makapag post.
This should, could, would have been the save the date video namin ni popoy. Since masyado kaming na-excite sa aming paghihiwalay sa nalalapit kong quest to the land down under. Nabago ang plano ni Lord para aming dalawa. Nanatili si bakekang sa pinas para isilang ang isang cute na cute na anghel.
Kahit di natuloy ang pangarap kong panunumpa sa harap ng altar..masaya pa din ako. Syempre naman, dahil nakuha ko na ang ninanais ko. Ang kapurihan ni Popoy!!! Ahaha..at habang pinapanood ko ang video na ito, muli kong naalala ang masaya naming buhay pag-ibig. At sa aking puso at isipan..naroon ang pangako ni Popoy..weeeeeeeh.=)
Saturday, March 29, 2008
Happy, Sad, Whatever...
Ni revise ko lang yun homily ni Father sa Mass nina John last Wednesday. I am just having mixed emotions today.
Happy.
Coz today, another friend of mine will say "I do" to her boyfriend of more than 10 years. Whew! Bigatin di ba?
Sad.
I am attending the said event without Popoy.
Happy.
The reason why he cannot accompany me for the said "once in a lifetime event" of our dear friend is that he received "Silver Award" for a report he submitted to their mother company in Japan. Yehey! This will be held at Bellevue Hotel in Alabang. Tama ba ang spelling ko ng hotel na un?
Sad.
I have been asking him ever since we have known the exact date of the wedding and promised me that he will be there. And that only yesterday. He confirmed that he will not be able to attend.
I am hurted. For a fact that when his boss, asked him to choose between being with me to go to the wedding and attending the said award's night. HE CHOOSES TO ATTEND THE AWARD'S NIGHT. He kept on saying "Sorry". Ala daw siyang magagawa. I cannot determine if I am just being childish and stubborn. Insisting to myself that I should be the one to be chosen. I do not want to limit his decision but in my heart, I still feel the need to be taken cared of..especially that I am on my 37th week. Whew! Call me inconsiderate, but this did not happen only once. It happened many times. Choosing between staying with workmates or fetching/accompanying me. Hay...I had no doubt if He really loves me or not. But It is that kind of importance I need to feel.
But then again, for the benefit of my BABY NHOJ, who is bound to fill my lonely day with laughters and is cheering me up by making some groovy moves inside my big tummy. I shall post this pic of mine as I celebrate my 26th year here on earth. Yipee!
Maybe. Just Maybe. Tomorrow will be a "Happy Mode" day since there will be a double celebration as I bid bye bye to my wonderful 25th year and Little Johnny as he graduates Grades School and enters High School.
But whatever happens, it is still us that decides on how we shall deal with negative emotions, and that is turning this bad chi into a good one.
That is Power Thinking! Have a great weekend everyone!
Wednesday, January 16, 2008
And he kissed me "Good Night!"
And he kissed me good night!
Naks..english ang title ng post ko na ito pero tagalog kong iwewento ang isa sa mga dahilan kung bakit kaya ko pa rin ngumiti sa kabila ng lahat.
Nahihirapan ako sa panahon na ito, syempre dala na rin ng lumalaki kong tiyan eh, kasabay na ang iba’t ibang emosyon na pumapalaot sa makitid kong utak. Pero sa bawat pagtitiis kong ito, may napakagandang kapalit.
Di ko sinasabi ako na ang pinakasawi sa lahat ng nangangarap. Hello lang, saan ka pa na kahit may asawa ka na eh, ang butihing mong ama pa din ang gigising sa umaga at ipagluluto ang bunso mong kapatid ng baon, syempre kasabay nun ang paghahanda sa pagkain namin ni Popoy dear. Pero, di din naman lahat ng dinaranas ko eh nakakatuwa. Pag-kaalis ni Popoy kasabay ang aking makulit na kapatid (hehe). Dun na magsisimula ang paglalayag ng utak ko. Isa na dun ang isipin na ilang oras akong matatali sa gitna ng dagat ng walang kasama. Dun ko pupunuin ang utak ko ng kung ano ano..
At ang mga ito ay ang mga sumusunod.
~> mahirap ang walang datung na inaasahan. Jobless kasi ako eh. Donation naman dyan! (wehehe!!!)
~> nasasayang ang oras ko pero pinipilit kong gumawa ng kabutihan.
~> uy! Positive naman..gagawa ako ng mga gagamitin ng anak naming ni Popoy. (meron na akong pillowcases na blue..tinahi ko yun!)
~> babalik sa sayang at di na kami sabay pumasok ni popoy sa work.
~> magbabasa kunwari. Magcheck ng email. Magapply kung may papatol. Magfriendster at magmultiply.
~> at marami pang iba.
Dun, totoyoin ako sa gitna ng dagat at bago pa man magkagat dilim, magsisimula akong bumalik sa baybay dagat para mag-handa sa pagbabalik ni Popoy. Maiirita dahil paulit-ulit na lang ang ginagawa. Laba. Luto. Kain. Kain. Kain. Wehehe. Linis. Laba. Luto.
Hehe..
So anong masaya sa buhay ko na super boring?
Syempre, nung dumating na si Popoy, ipaghahain ko na siya ng paborito niyang pinakbet.wehehe. na noon ko lang naman niluto. Ordinaryong araw lang yun. PAgkatapos, naghugas ako ng pinggan, nag-ayos ng higaan habang si Popoy abalang naglilinis ng katawan. Uy! Bango niya..
At tumabi na siya sa akin..yun na! Kiss na niya ako sa noo (Uy! Lola?!?) At biglang nag-thank you! Ang sarap naman..kahit pagod na ako sa maghapon ditto sa bahay..eh..may premyo pala ang lahat. At mahimbing na natulog si Bakekang habang hinihimas ang bilog niyang..tiyan! Haha..
Ayun. Masaya na ulit ako.